Susan H

• baasje
• foto's
• activiteiten
• vrienden
• honden

Met de grootste moeite schrijf ik dit stukje, omdat ik al een jaar lid ben maar zie dat ik nog niets heb geschreven.... En nu is het te laat voor mijn lieve hondje; 26 mei heb ik Balou moeten laten inslapen
Ter nagedachtenis van de Love Of My Life schrijf ik alsnog, zodat iedereen kan zien wat een geweldig maatje ze was, omdat ze dat verdient.

11 jaar geleden heb ik haar gekregen; haar oude baasje was lid van de Hells Angels, zo bleek toen ik haar ophaalde in Limburg. Ze was 4 jaar oud en totaal niet gesocialiseerd. Maar haar ogen lieten me direct al zien dat ze een wijs zieltje had (ik weet het, het klinkt gek, maar zo voelde het echt). Ze kwam bij mij wonen, en met mijn 2 katten hadden we een klein gezinnetje. We werden een team: waar ik was, was Balou en overal gingen we samen naartoe. Ik ging samen wonen en Balou was net zo gek op mijn vriend als ik. Mijn moeder werd ernstig ziek; Balou was er voor me. Mijn relatie ging uit en met Balou en katten verhuisde ik. Veel verdriet maar ook veel mooie, intense momenten heb ik met Balou beleefd. Ze is mijn trouwste, stabielste, meest liefdevolle trouwe maatje ooit. Ze werd oud, en vorig jaar was ik al bang haar af te moeten geven. Maar ze krabbelde op, en heeft een fantastisch laatste jaar gehad. WE, hebben een fantastische tijd gehad samen. Steeds meer ouderdomskwaaltjes staken de kop op, maar maandelijks overlegde ik met de dierenarts; ze was nog fief en gelukkig.
Met Pinksteren bleek ze ineens onderuit te schuiven; haar pootjes konden haar niet meer dragen op de gladde parket vloer en als een bambi viel ze met haar pootjes naar alle kanten op de grond. Die mooie bruine donkere ogen keken met hulpeloos aan, en ik wist dat het niet meer kon. Maar wat doet het pijn... Wat mis ik haar. Ik mis haar in alles, de hele dag door in alles wat ik doe. In handelingen; met eten koken stond ze altijd achter me, op de bank lag ze in mijn knieholtes of tegen me aan, maar ook in gedachten; op mijn werk hoef ik niet direct naar huis, als ik op sta is ze er niet en ik ga niet meer met haar wandelen net voor het slapen. Ik vind het verschrikkelijk, ook al weet ik dat het beter is voor haar.
Ik mis haar donkere mooie ogen, haar opzichtige 'zuchtjes'  als ze het ergens niet mee eens was, haar getippel op de vloer, zelfs haar soms stinkende adem als ze voor me stond aan de bank, haar pootjes 's ochtends op het bed om te vragen of ze erop mocht. De wandelingen, het samen naar de stad voor een kopje koffie in de zon. Met wie ga ik nu wandelen? Het lopen naar de supermarkt is eenzaam, het contact met alle andere hondenbaasjes in de buurt; ik zie ze in het park maar heb geen reden meer om erheen te lopen... 

Lieve Balou; ik mis je met heel mijn hart, mijn ziel is niet meer heel en mijn leven niet meer compleet. Ik hou van je, lief lief hondje. Mijn allerliefste hondje